Bir gülüşün bir gülüşün
daha
bir şiir ediyordu işte.
Üstelik eylül bitiyor
yaşlanıyordu mevsim
tren raylarına çapraz uzanmış çocuklar
üşüyen ellerini delik ceplerine
gömmek zorundadır.
Utancın saklandığı en kutsal yerdir
delik bir cep
ve de korkunun salındığı
bir sokaktır
karanlığa çalınan ıslık.
Bir gözü trendedir çocuğun
bir gözü düşen eylülde
eylüller raylara düşerse intihar
elbette farzıdır yaşamanın.
Ölümü gözleyen çocuk cesaretleri
bizi vurun göğsüme dert
ettiğimiz beşeonlardan
çivilerlerle vurun bizi
delik deşik hatıralar kalsın geriye.
derseniz ki bir anıya sığmaz
vurulmanın hikayesi
bırakın düşelim
düşelim.
Kim sökebilir ki
benim olan yarayı
yırtık ceplerden yıldız aşıran çocuklar mı ?
her gün geceyi kim unutur saatlerce gökyüzünde ?
iyisi mi güneş doğmadan
bir yara daha açmadan güne
ölelim
düşe
güle
vura
kalka ölelim.
olmadı
kurutulmuş güllerle keselim bileklerini
sabah kanasın güzelce
yeni uyanmış bir kadın gibi.
bir güne sabah kanatalım sonra
bağıra çağıra çentikler
atalım acı hanemize.
bir yenilgi bir yenilgi daha
bir şiir ediyordu işte.
bir kadını kanatmaktan geçti
bu çocukların hepsi.
Bütün ölümlerin üstüne
amin sevgilim amin
ölemediğimiz her güne amin şimdi.
Yaşamayalım öyleyse
kırık bir ayna yalan söyleyip dursun
güzelsiniz diye.
yiv set ve nişangah
olmadı yoldan geçen bir sarhoş
sallanırken ve de küfrederken
bu üçlemde mıhlasın bizi kaldırıma
cesetler kaldırımlara yakışmaz mı en çok ?
kaldırımların yüreği yok
sevgilim
kaldıramam yüreğim yok.
A.Nebi Demirtaş / odamda yankılanan sesine.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder